ബാല്യത്തിന്റെ കണ്ണീര്‍ തുള്ളികള്‍

കരഞ്ഞിരുന്നു... പണ്ട്... കുട്ടിക്കാലത്ത്..
പക്ഷെ എല്ലാ കുട്ടികളും കരയന്ന പോലെ ആദ്യമായി സ്കൂളില്‍ പോയപ്പോള്‍ ഞാന്‍ കരഞ്ഞിരുന്നില്ല
അടുത്തുള്ളവന്റെ മനോഹരമായ പേന മോഷ്ട്ടിച്ചപ്പോള്‍ മാഷ് ചൂരല്‍ വീശിയപ്പോഴും ഞാന്‍ കരഞ്ഞിരുന്നില്ല.....
പിന്നെ...,
അച്ഛന്‍ തല്ലുമ്പോള്‍ കരയുമായിരുന്നു..... ഏങ്ങി... ഏങ്ങിയേങ്ങി.....
വേദന കൊണ്ടല്ല... സ്നേഹിക്കുന്നവര്‍ തിരിഞ്ഞു നിന്നാല്‍ പോലും എനിക്ക് ആധിയായിരുന്നു ....
അന്നും...

ഇന്നും....

അടി കിട്ടിയതിനു ശേഷമുള്ള എന്റെ തേങ്ങലും എങ്ങലും ഒരുപാട് നേരം നീണ്ടിരുന്നു... കാരണം...... ,
സങ്കടം കൊണ്ടെന്റെ കരച്ചില്‍ കണ്ണീരിന്റെ കെട്ടു പൊട്ടിക്കുമ്പോള്‍ അച്ചന്റെയൊരു കെട്ടിപ്പിടൂത്തമുണ്ട്....

അത്....
അതാണ് സ്നേഹം... അല്ല, അത് മാത്രമാണ് സ്നേഹം എന്ന് കരുതിയിരുന്ന കുട്ടിക്കാലമായിരുന്നു എന്റേത്..
അച്ഛന്റെ ഘനഗംബീര്യമുള്ള ശബ്ദം പരമാവധി മയപ്പെടുത്തി, ഒരേയൊരു ആശ്വാസവാക്കുണ്ട് ;

"സാരമില്ല പോട്ടെ...."


ആ വാക്ക്, എന്റെ സങ്കടക്കടലിലെ തോണിയായിരുന്നു..... സ്നേഹത്തിന്റെ രൂപമില്ലാ ശക്തിയായിരുന്നു...
അതെന്റെ ധൈര്യമായിരുന്നു..... എന്റെ മാത്രമെന്ന നിനവായിരുന്നു....
അമ്മയുമായി അച്ഛന്‍ പിരിഞ്ഞതിനു ശേഷം എന്റെ മോഹങ്ങള്‍ക്കെല്ലാം അവസാന വാക്ക് അച്ഛനായിരുന്നു...
ഒരിക്കല്‍ അച്ഛന്റെ കൂടെ ഒരാള്‍ കൂടി വന്നു ക്രൂരതയുടെയും പരിഹാസത്തിന്റെയും മുഗമായിരുന്നു അയാള്‍ക്ക്‌ .....

മദ്യം ...
അതായിരുന്നു അയാളുടെ പേര് ... പിന്നെ എന്റച്ചനെ എനിക്ക് കിട്ടിയതേയില്ല..... ഇന്ന് വരെ...
പകരം, സ്നേഹിക്കാനും വെറുക്കാനും അറിയാത്ത ഒരു രണ്ടാനമ്മയെ കിട്ടി.... രാത്രി അച്ഛന്റെ അടിയും ....
പ്ന്നീടങ്ങോട്ട്‌....

ആ ബീഡിച്ചുവയുള്ള വാക്കുകളോട് വെറുപ്പായിരുന്നു... പിന്നീടച്ചന്‍ തല്ലുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ കരയാറില്ലായിരുന്നു...
കാരണം...... അടി കഴിഞ്ഞു അച്ഛന്റെ ആശ്വാസവാക്ക് വഴിയിലെവിടെയോ വീണു പോയിരുന്നു.. ...
ഇതെല്ലാം മറക്കാന്‍ , എന്നെ ആശ്വസിപ്പിക്കാന്‍ അന്ന് എനിക്കും കിട്ടി ഒരു സുഹൃത്തിനെ.... പിന്നീട് ഞാനറിഞ്ഞു...
അവന്റെ പേര് "ലഹരി" എന്നായിരുന്നുവെന്ന്‌..... അവന്റെ കൂടെ നടന്നു ഞാന്‍ എല്ലാം മറന്നു .....


അച്ഛന്റെ കുത്തുന്ന , ഇക്കിളിപ്പെടുത്തുന്ന കട്ടിമീശയെപ്പോലും... വാഹനം വരുമ്പോള്‍ മുറുകുന്ന തഴംബുള്ള കൈകളെപ്പോലും.....
ആ പിടുത്തം വിട്ടാലും വിട്ടില്ലെന്നു തോന്നിപ്പിക്കുന്ന ആ കൈചൂടിനെപോലും ..........
എന്റെ മറവിയെ പോലും.....